gündelik hayatında söylenen şikayet eden bir insan değilim, somurtkan birisi de değilimdir hatta arkadaş ortamının neşesiyim ama yalnızken çok donuğum, çok düşünüyorum, yalnızken güldüğümü hatırlamıyorum. bitmek bilmeyen bi depresif döngüdeyim sürekli kaygılıyım, bir şeyleri kaçırmanın, geç kalmanın endişesindeyim. bu yollardan geçmiş ya da bu ruh halinde bulunan başka dostlarım var mı?
Depresyon, ruhun bitkin hissetmesi halinde bedene ve zihne rahatsızlık veren bir durumdur. Yalnızken ne istediğini, ne beklediğini, hayat amacını düşünürsen, yani bu hale takılıp kalmak yerine çözüme odaklanırsan buna bir son verebilirsin. Bir nevi kendini tamamen kendine vermen gerekir.
Kaygı, endişe gibi durumlar ruhun anlam veremediği duygulardan oluşur. Çünkü gelecek ile ilgilidir oysaki, ruhta zaman yoktur. Demem o ki, kendini biraz maddeden sıyırmaya çalışman bu olumsuz hislerini azaltmaya yardımcı olacaktır.
Öte yandan, geleceğine dair çalışmalara başlaman, planlar yapman da bu durumu olumlu destekleyecektir.
Son olarak, herkes kendi zaman diliminde yaşar. Bir şeylere geç kalmak kime göre, neye göre? Her birimizin yaşam döngüsü birbirinden farklıdır. Kendini kıyaslama. Hiçbir şekilde hiç kimseyle.
